Life In Universe

Czterono¿ny robot Starfish radzi sobie w sytuacjach nieprzewidzianych przez konstruktorów. Gdy straci jedna z nóg, zmienia sposób poruszania siê. Tworzy wirtualny model nowego cia³a i dostosowuje do niego sposób zachowania. Stworzyli go naukowcy z Cornell University.
W University of Southern California zbudowano Super-Bota. Ka¿dy z modu³ów, z których sk³ada siê maszyna, ma niezale¿ne ¼ród³o zasilania, systemy komunikacji, trzy stopnie swobody ruchu i sze¶æ powierzchni, którymi mo¿e  siê ³±czyæ z innymi jednostkami. SuperBot mo¿ne przybraæ kszta³t wê¿a i pe³zaæ. Mo¿e te¿ utworzyæ okr±g i toczyæ siê po
powierzchni. SuperBot ma byæ pierwszym z serii wielozadaniowych i zmiennokszta³tnych robotów, które bêd± sobie radziæ na Ziemi i w kosmosie.

Podobna do SuperBota konstrukcja powsta³a na University of Pennsylvania. Z³o¿ony z piêtnastu sze¶ciennych czê¶ci robot potrafi siê sam z³o¿yæ z porozrzucanych czê¶ci. W czasie jednej z demonstracji zosta³ rozbity na trzy kawa³ki. Po chwili oddalone od siebie elementy zaczê³y siê przemieszczaæ. Kiedy znalaz³y siê blisko siebie, zrekonstruowa³y robota zgodnie z pierwotnym kszta³tem. S-boty to zbudowane w École Polytechnique Fédérale de Lausanne je¿d¿±ce roboty, które ³±cza siê w du¿e, pozbawione centralnego sterowania struktury. Ka¿da jednostka oddzia³uje tylko z tymi, które s± po³±czone z ni± bezpo¶rednio.  Awaria jednego elementu nie ma wiec  du¿ego znaczenia dla ca³o¶ci. Zastosowane  algorytmy pozwalaj± wspó³pracowaæ nawet  bardzo du¿ej liczbie S-botów.  Swarm-bot ³±czy wiele s-botów i radzi sobie z zadaniami, których pojedyncze  jednostki nie mog³yby wykonaæ. Mo¿e pokonywaæ  zag³êbienia, przenosiæ przedmioty  i poruszaæ siê w trudnym terenie. Twórcy Swarm-botów twierdza, ze te konstrukcje  mo¿na wykorzystaæ do kolonizacji planet,  eksploracji morskiego dna, w pracach podziemnych  oraz w akcjach poszukiwawczych i ratowniczych. Agencja DARPA (Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych Obrony Departamentu Obrony USA) w ramach projektu „Programowalna materia" pracuje nad zbudowaniem kszta³tnych robotów, których wielko¶æ nie przekracza³aby kilku milimetrów. Je¶li projekt  po³±czenia ro¿nych osi±gniêæ i technologii  zostanie zrealizowany, to efekt mo¿ne przerosn±æ  mo¿liwo¶ci ludzkiej wyobra¼ni.

Uczeni coraz ¶mielej realizuj± pomys³y autorów powie¶ci science fiction. W powie¶ci „Statki czasu" Stephena Baxtera superinteligentne, skonstruowane przy u¿yciu osi±gniêæ nanotechnologii maszyny kolonizowa³y kosmos, bada³y  naturê czasu i przestrzeni i tym samym wp³ywa³y na losy wszech¶wiata. Ta fantastyczna wizja niewiele odbiega od obecnej rzeczywisto¶ci.
Uczeni z Aberystwyth University w Wielkiej  Brytanii stworzyli Adama, czyli pierwszego robota samodzielnie prowadz±cego badania  naukowe. Maszyna ju¿ bada mikroorganizmy.  Adam odkry³ nieznane dotychczas funkcje 12 genów dro¿d¿y, które bior± udzia³ w procesach  biochemicznych. Sztuczna inteligencja pozwala mu na analizê  danych, tworzenie  w³asnych, oryginalnych hipotez naukowych  i ich eksperymentalne testowanie. Maszyna mo¿e pracowaæ nieprzerwanie bez obs³ugi  przez kilka dni. Chocia¿ praca naukowca  jest nieporównywalnie bardziej wydajna ni¿ eksperymenty wykonywane przez Adama,  to z punktu widzenia robotyki jest to technologiczny prze³om w konstrukcji maszyn  zastêpuj±cych prace cz³owieka.

Stworzony w Cornell University system sztucznej inteligencji sformu³owa³ znane prawa fizyki na podstawie danych pomiarowych. Nie dysponowa³ ¿adnymi informacjami z zakresu geometrii czy fizyki. Analizuj±c dane z ruchu wahade³ i prostych, opartych na sprê¿ynie, oscylatorów program wyprowadzi³ prawo zachowania pêdu i drugiej zasady dynamiki Newtona. Udoskonalane systemy sztucznej inteligencji niebawem bêd± mog³y badaæ wszystkie dynamiczne uk³ady, w których mo¿na analizowaæ bardzo du¿± ilo¶æ danych. Komputery i roboty wyrêcza naukowców w prognozowaniu pogody, a tak¿e w analizowaniu funkcji genów, rozwoju ekosystemów, zachowania oceanów, a nawet kosmosu.